In de veelzijdigheid toont zich de meester lijkt voor de 37-jarige Marnix Busstra op te gaan.
Marnix Busstra schrijft de muziek voor en regisseert de theatershows van Karin Bloemen. Hij won de Annie M.G.Schmidt-prijs met het liedje Geen kind. Hij is de leider en componist van twee jazzbands. En hij is de gitarist en oprichter van Second Vision, de beste fusiongroep van Nederland. Met Second Vision is hij donderdagavond in TROS Sesjun te Laren.
In de veelzijdigheid toont zich de meester lijkt voor de 37-jarige Marnix Busstra op te gaan. Theatermuziek, jazz, fusion- hij schrijft het allemaal. De inwoner van Broek in Waterland zegt in een uitspanning in het al even landelijke Monnikendam oprecht bescheiden, dat componeren hem makkelijk af gaat. Maar hij durft ook te bekennen dat hij op sommige dingen best trots is. Op die Annie M.G.Schmidt-prijs bijvoorbeeld.
Toegegeven: als hij tien jaar geleden niet in de theatershow van Karin Bloemen had gespeeld, was hij waarschijnlijk niet met de zangeres-cabaretière getrouwd en was hij niet haar regisseur en componist geworden. En hij is trots op Second Vision, de band die hij in 1989 oprichtte, en waarvan dezer dagen de derde cd “It´s all in the mind” wordt uitgebracht. Een cd met acht eigen Busstra-songs, een uur lang mooie, swingende fusion in Super Audiogeluid en wereldwijd uitgebracht door de Amerikaanse platenreus Universal.
De legendarische vibrafonist Mike Mainieri (van Steps Ahead) speelt er op mee en de beroemde Amerikaanse zangeres Dianne Reeves zingt één van de Busstra songs.. “Ik weet dat fusion nauwelijks gezongen teksten kent,” weet Marnix Busstra. “Maar toen ik ‘Tale of two angels’ schreef, hoorde ik in mijn hoofd de stem van Dianne Reeves.”
Ook een beetje tot zijn verbazing besloot Karin Bloemen haar eerste Engelse tekst op die melodie schrijven. “Het is gedeeltelijk geïnspireerd door onze twee dochters van 5 en 4 jaar. Want gaat over kinderen die op een dag moeten worden losgelaten worden door hun ouders en die ten slotte op hun beurt hun ouders weer moeten loslaten. Toen Dianne Reeves de muziek had gehoord en de tekst gelezen, was ze razend enthousiast.”
En de 64-jarige Mike Mainieri? “Hij is een van mijn helden. Toen ik in de jaren tachtig als beroepsmusicus begon in de band Last Result van Carl Schulze speelden we al muziek van Mainieri. Nu speelt hij mijn muziek en heeft hij zelfs besloten om naar Nederland te komen om zes van de concerten van de tournee met Second Vision mee te spelen. Nee, hij is er donderdagavond niet in Laren bij. Mainieri start pas op 26 april in het BIM-huis in Amsterdam.”
Is het trouwens niet eigenaardig dat Marnix Busstra met fusion furore wil maken. Of kan maken? Ruim dertig jaar geleden verrasten Miles Davis en (latere) consorten als Herbie Hancock, Chick Corea, Joe Zawinul, Wayne Shorter (Weather Report) en The Crusaders menig jazzliefhebber aangenaam met deze elektrisch versterkte muziek die jazz en rock en pop en soul mengden tot een nieuwe muziekstijl. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat deze elektronische jazz of rockjazz zijn tijd gehad heeft.
“Dat vind ik niet,” zegt Marnix Busstra. “Het is wel zo dat op Joe Zawinul na eigenlijk niemand meer fusion speelt. Maar dat komt omdat fusion verworden is tot een gladde, muzakmuzieksoort; Kenny G en dat soort narigheid. Dat maakt het voor mij juist zo´n uitdaging om fusion te maken met spirit. In de geest van Miles, die zelf ook de grens opzocht tussen het kitschachtige en de spirituele kant die er aan zit.”
Is de aantrekkingskracht voor Busstra misschien ook dat fusion een smeltkroes is van allerlei muziekstijlen en dus een beroep doet op de veelzijdigheid van een componist? Marnix Busstra die aan het Hilversums conservatorium studeerde, zegt instemmend aarzelend: “Misschien is dat wel zo.”