“tillen zij de muziek zeker naar grotere hoogten. Vooral ook omdat de ritmische, jazzmatige exercities van Marnix Busstra volstrekt anders zijn dan die van de andere drie bandleden. Muziek derhalve met intrigerende laagjes.”
Funk en dan in zijn zuiverste soort. Daar streefde Marnix Busstra naar, toen hij met zijn oud-klasgenoot Norbert Sollewijn Gelpke besloot een album op te nemen dat enerzijds herinnert aan hun schooltijd en de muziek die zij toen draaiden, en anderzijds de funk uit de jaren zestig en zeventig in een eigentijds daglicht stelt. Het plan werd uitgewerkt en dat leverde de mooie cd ‘Marnix Busstra – Old School Band’ op.
Eerst maar even een aardigheidje, een weetje. Toen Marnix Busstra en Norbert Sollewijn Gelpke nog op de middelbare school zaten, viel muziekdocent Martijn Breebaart de muzikale belangstelling van die twee studenten op. Waar anderen vielen voor de popmuziek van die tijd, zoals Bee Gees of Boney M, draaiden die twee cassettebandjes met de muziek van Earth, Wind & Fire, Miles Davis en Herbie Hancock. Martijn Breebaart zag wel wat in die twee ambitieuze studenten en vroeg ze in zijn schoolband Topaz. De broekies voelden zich zeer vereerd en stemden toe. Daarmee hun muzikale carrière inluidend.
Nu, dertig jaar later, steekt Martijn Breebaart de loftrompet over zijn twee oud-leerlingen, met wie hij in al die jaren een vriendschappelijke band heeft opgebouwd. En kreeg hij de gelegenheid de hoestekst te schrijven. Die wordt aangevuld met woorden van Marnix Busstra: dat hij terug denkt aan de late jaren tachtig, toen Topaz werd opgericht, de oude schoolband. Die zoveel funk door zijn muziek strooide. Dat wilde Busstra ook, niet om de muziek uit die tijd te kopiëren, maar om die nooit verdwenen liefde voor funk nu stevig aan een album toe te vertrouwen. Mét twee in die muziekstroming gelouterden: organist Eric van de Bovenkamp en drummer Mark Stoop.
De combinatie orgel en elektrische gitaar is binnen de jazz klassiek te noemen. Die dient de Old School Band dan ook moddervet op. Op redelijk simpele basisideeën gaan gitaar en orgel improviserend los. Alle composities zijn van Marnix Busstra; alle bandleden zorgden voor de arrangementen. En dat de keuze voor organist en slagwerker geen verkeerde is geweest, ademt elk nummer overvloedig uit. Marnix Busstra omschrijft de cd als een muzikaal avontuur en daar gaan hopelijk voor hem de luisteraars ook in mee.
De Marnix Busstra Old School Band is voortgekomen uit de Ode to Sco-concerten van zijn voormalige ensemble Second Vision. Als je het over een gitarist hebt, weet je wie Sco is: Scofield, John. Marnix Busstra heeft met deze band voor ogen, repertoire geschreven voor de Old School Band. Hoewel het repertoire van beide kwartetten onderling nogal verschilt, is er in elk geval één overeenkomst: de groove die slagwerker Mark Stoop en toetsenist Erik van de Bovenkamp aan de dag leggen. Die is op beide albums meer dan duidelijk aanwezig. Het feit dat Eric van de Bovenkamp hier orgel speelt, versterkt het concept van de Old School Band bovenmatig: een orgel is immers hét uithangbord voor muziek die schatplichtig is aan groove en funk.
Waarbij de gitaar van Marnix Busstra contrastrijke accenten toevoegt. Soms is hij de grote vriend van contrabas, orgel en slagwerk, andere keren zorgt hij voor adempauzes. En hoewel die lang niet altijd noodzakelijk zijn, tillen zij de muziek zeker naar grotere hoogten. Vooral ook omdat de ritmische, jazzmatige exercities van Marnix Busstra volstrekt anders zijn dan die van de andere drie bandleden. Muziek derhalve met intrigerende laagjes.