“De uitdrukking ‘staat als een huis’ lijkt uitgevonden voor de band van gitarist Marnix Busstra.”
De uitdrukking ‘staat als een huis’ lijkt uitgevonden voor de band van gitarist Marnix Busstra. Niet alleen toont het viertal een grote coherentie (drummer Pieter Bast zit er al sinds de jaren negentig bij), de afzonderlijke muzikanten nemen essentiële onderdelen als de dwarsbalken, het dak, het metselwerk en de plinten voor hun rekening. Dit huis kan de orkanen tot 2030 aan.
Pieter Bast steunt het werk van de baas met stimulerend licht en gevarieerd werk. Never a dull moment hier. Hij heeft de situatie steeds volledig onder controle, maar blijft in zijn solo’s toch fris klinken. Ook veteraan Arnold Dooyeweerd zien we te weinig in Groningen. In een nummer als ‘Octoforce’ trekt hij verbijsterend snelle baslijntjes; voor elke compositie heeft hij de juiste licks en loopjes. Het geheime ingrediënt van de groep is pianist Rembrandt Frerichs. Funky in het reeds genoemde ‘Octoforce’ – maar een modieuze platte funkateer is hij zeker niet. Hij kan een miniem melodisch gegeven uitbouwen tot een imposante, eigenzinnige constructie. Daarbij maakt hij gebruik van zo ongeveer de complete jazzpianotraditie, inclusief die van zijn tijdgenoten. Combineer dat met factoren als ziel, zaligheid en opleiding et voilà.
De muziek van eerdere groepen van Marnix Busstra werd wel aangeduid als fusion, maar ik denk dat de gitarist die categorisering inmiddels ontgroeid is. Je hoort bij hem nog wel echo’s van coryfeeën als John Scofield en George Benson, maar een nummer als ‘Peasant’s Party’ heeft meer folky kenmerken. Hoe je een vuurtje uit laat waaieren tot een feestelijke nieuwjaarsbrand? Laat dat maar aan Busstra over!