“…zitten vol energie, zijn fantasierijk, laten vrijheid aan zijn medemusici en tonen bovenal hoe sterk Marnix Busstra is als componist én uitvoerder.”
Deze cd is al een tijdje uit, maar dat is geen reden om hem niet meer te bespreken. Marnix Busstra wilde van ‘Sync Dreams’ een persoonlijk album maken en tegelijk zijn nieuwe band tonen. Wat het eerste betreft: dit album is als een handtekening. Hij is zo persoonlijk als maar kan en evenals een handtekening zo geautoriseerd dat niemand ermee aan de haal kan. En met die nieuwe band zit het wel snor.
De tien stukken van Marnix Busstra zitten vol energie, zijn fantasierijk, laten vrijheid aan zijn medemusici en tonen bovenal hoe sterk Marnix Busstra is als componist én uitvoerder. Opvallend is hoe in elk stuk de individuele verrichtingen van de bandleden zonder hapering in elkaar grijpen. Dat maakt dat de muziek een sterk collectieve indruk nalaat: Busstra is vaak de solist, maar hij kan dat op déze manier niet zijn zonder de keuze die hij maakte voor juist déze musici.
Tegelijk is Marnix Busstra een klankonderzoeker. Naast zijn gitaar zeult hij ook de bouzouki en de elektrische sitar mee naar podia en geluidsstudio’s. Hoe mooi dat laatste instrument kan klinken laat ‘Peasant’s Party’ horen. Bovenal echter zijn bouzouki en sitar de kolven waarmee hij in zijn muzikaal laboratorium verder onderzoek doet naar uitbreiding van zijn unieke klankidioom.
Al in het openingsstuk word je als luisteraar gegrepen door de kracht van dit kwartet. Als de leider soleert op gitaar, zijn daar de dwingende bijsturing van pianist Rembrandt Frerichs, de ondoordringbare en daardoor onverplaatsbare contrabas van Arnold Dooyeweerd en de veilige doorgangen, die Pieter Bast op slagwerk creëert. ‘Sync Dreams’ is daardoor niet alleen een mooie luisterplaat, maar vooral een avonturentocht.