Terug grijpen naar het verleden. Dat doet de Old School Band van gitarist Marnix Busstra. Bewust, omdat de funk en de groove uit de jaren tachtig van de vorige eeuw Busstra en zijn mannen mateloos inspireren. In het verlengde daarvan is het logisch dat voor een korte tournee een representant van een weliswaar andere muziekstijl is geïnviteerd, één die het grooven eveneens tot handelsmerk heeft verheven: vibrafonist Mike Mainieri.

Mike Mainieri en Marnix Busstra’s Old School Band derhalve. Ze sloten een tourneetje deze avond in Paradox af. Eén grote terugblik op het verleden waarbij de sentimenten werden gevoed die het zachte licht uit vervlogen tijden aan het heden weer nieuwe glans verschafte. Plus troost, afgemeten aan het enthousiasme van het publiek. Want dat was tegen het uitzinnige aan, dwong een toegift af die er eigenlijk niet was omdat het repertoire met twaalf stukken op was. Waarop het zonder morren akkoord ging met een reprise van het eerder vertolkte Out Of The Incrowd, maar nu in een iets straffer tempo.

KATAPULTEREN

De Old School Band produceert muziek die in volle vaart het hart van de luisteraar in wordt gekatapulteerd. Swingend, groovend, recht voor zijn raap zonder moeilijkdoenerij. Er zitten vleugjes blues in, rhythm&blues, soul, pop en ook jazz, ja. Muziek zoals die in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw gemeengoed was en waarop de jeugd van toen loos ging als op een vette joint. Toch is dat terug grijpen naar wat ooit was niet de enige pijler waar de Old School Band op rust. Het is de oprichters Marnix Busstra en Norbert Sollewijn Gelpke ook te doen om de combinatie klassieke jazzgitaar en orgel weer onder de aandacht te brengen.

En die samenvoeging was er. Zij droeg voor een belangrijk deel het concert. Marnix Busstra is een typisch voorbeeld van de gitarist uit de jazztraditie, met zijn staccatospel dat enerzijds doet denken aan dat van Joe Pass en Jim Hall en anderzijds aan modernere voortzetters als John Scofield en Larry Coryell. Met naast zich het orgel van Erik van de Bovenkamp. Ook hij draagt traditie in zich, maar hij manifesteert zich liever als: ik ben Erik. Prachtig kwam dat tot uiting in de vertolking van Ten Euro Skunk, waarbij het orgel de muziek glad asfalteerde, zodat je als publiek er razendsnel je enthousiasme over kon laten racen.

Mike Mainieri heeft het uiterlijk van een professor aan Princetown University. Zijn houding en zijn bewegingen doen daaraan denken, maar zeker ook de manier waarop hij zijn muziek, gestoeld op die van het befaamde Steps Ahead, uitvoerde. Mainieri was in 1979 een van de oprichters van deze jazzrockformatie. In de intieme bezetting van de Old School Band toonde hij nog altijd over de vingervlugheid en vindingrijkheid van toen te beschikken en gleed hij met zijn aandeel soepeltjes het totaalconcept binnen. Marnix Busstra mocht dan wel menen dat de muziek van zijn Old School Band en die van Steps Ahead twee verschillende werelden zijn – hetgeen hem ertoe bracht de compositie Old School Steps te schrijven – in de praktijk bleek dat nogal mee te vallen. Lasnaden waren niet of nauwelijks te bemerken.

DIENSTBAARHEID

Opvallend was de dienstbaarheid die de Old School Band betoonde aan grootmeester Mainieri. Die diende geheid het uiteindelijke resultaat, maar maakte ook dat vanuit de Old School Band weinig eigen initiatieven kwamen. Basgitaar, slagwerk en orgel stonden volledig in dienst van de vibrafoon, gitarist Marnix Busstra ging wel eens een duelletje aan met Mainieri, maar alles bleef grotendeels steken in de voornoemde dienstbaarheid. Het medium-tempo van de meeste stukken werkte pluriformiteit niet in de hand. Er was echter ook nog de blues Too Warm Bath, waarin het Crumar Mojo-orgel het vetgehalte bepaalde en het snelste stuk van het concert, Fucking Speedbumps, waar het orgel aan een ingehouden drift onderhevig was en vibrafoon en gitaar nog eens ouderwets uithaalden.

RINUS VAN DER HEIJDEN
foto’s GEMMA VAN DER HEYDEN